สวัสดีครับ ผมนายบุญช่วย มนุษินทร วงการเรียก ป๊ะ ผมเป็นเด็กดอยคนหนึ่งที่มีโอกาสมากมาย แต่ไม่เคยไคว้คว้าเลย ชีวิตแต่ละวันเลยตามเลยครับ ก็เปรียบเหมือนกระดาษเปล่า แผ่นหนึ่งที่ผ่านมาครึ่งหน้าวาดและเขียนอะไรลงไปไม่รู้
จุดเปลี่ยน
จนกระทั่งผมแต่งงานและมีลูก ตรงนี้แหละ เมื่อลูกพูดว่า “พ่อกินน้ม” ด้วยคำพูดนี้ ผมจึงคิดว่าอีกครึ่งหน้ากระดาษจะวาดและเขียนอะไรลงไป เผื่อวันข้างหน้าลูกขอมากกว่านี้ผมจะได้มีให้หนา ตรงนี้ถือว่าเป็นจุดเปลี่ยนชีวิตของผมไปตลอดกาล
วันแรกมาถึงญี่ปุ่น เฮ้ย! ฝันไปหรือเปล่าเรา แต่นี่ครับชีวิตจริงไม่ได้ถ่ายทำ ฮ่าฮ่าฮ่า ตอนอยู่ในโรงเรียนญี่ปุ่นก่อนเข้าสถานที่ทำงานภาษาก็ไม่ได้ อะไรก็ไม่รู้ เอาล่ะทีนี้ ปูปู ปลาปลา ไปล่ะครับ จนมาถึงสถานที่ทำงานนี้แหละยิ่งกว่าของจริง ก็คือของจริงนั้นแหละครับ
เด็กใหม่ไม่รู้งาน รุ่นพี่ชี้ไรก็ต้องทำซิครับ ห้ามขัดคำสั่ง เพราะเราไม่รู้งานนะซิครับ (ดู ถาม จำ และทำ) เท่านั้นที่ทำได้ งานหนักไหม หนักซิครับ ยกผักอ่ะไม่หนักได้ไงแต่งานสบายก็มีบ้างแหละครับ อู้งานหรอมีบ้างเป็นบางเวลา ฮ่าฮ่าฮ่า (ล้อเล่นครับ) เขาจ่ายเงินเรา เราต้องทำด้วยใจซิครับ แต่นะประเทศนี้เป็นประเทศอุตสาหกรรมทางเทคโนโลยี ทุกอย่างส่วนมากจะใช้เครื่องจักรครับ
ประสบการณ์การทำงาน
- ขั้นตอนเพาะกล้า ปลูกผัก ตัดผัก ยกผัก
- การใช้เครื่องทุ่นแรง ยกผัก ปูผ้าคลุมดิน หว่านปุ๋ย ดำนา
- ขับรถยนต์ (ต้องมีใบขับขี่)
- อื่นๆ
ผมถือว่าเป็นบริษัทไทนิชิ ยูโก ฉันพี่น้อง เพราะเป็นรุ่นพี่ที่ให้โอกาสรุ่นน้อง แล้วทำไมถึงเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องล่ะ เพราะจบจาก วิทยาลัยเกษตรและเทคโนโลยี ที่มีองค์พระพิรุณเหมือนกันครับ แม้ต่างวิทยาลัยกันครับ ก็ต้องขอบคุณผู้ใหญ่ใจดี และผู้ใหญ่ใจดีในที่นี้คือรุ่นพี่เกษตร ที่ได้ให้โอกาสรุ่นน้องอย่างผม ได้เดินทางมาเปิดหูเปิดตา ต่างประเทศครับ ถ้าไม่ได้โอกาสของบริษัทนี้ ป่านนี้ยังคงเป็น เด็กดอยหงอยเหงาอยู่ครับ โอกาสยังมีอีกมากมายมัวอ่านอยู่ทำไม รีบกรอบใบสมัคร แล้วตามผมมาซิครับ
คติเตือนสติ
“อย่าอร่อยที่ปาก เพราะจะลำบากที่ก้น”
เป้าหมาย
เป้าหมายตั้งให้มากเหมือนตั้งลูกโป่ง ถ้าปาพลาดยังมีลูกข้างๆ ที่รับแทนอ่ะนะ
ฝันสุดท้ายก่อนสิ้นลม
สิ่งที่คนอื่นฝันอยากจะเป็น ผมไม่อย่าจะเป็น สิ่งที่ผมฝันอยากจะเป็น คนอื่นไม่อย่าจะเป็น
(ลุงขี้เมา ที่ถูกลือนาม ตลอดกาล)
ขอบคุณครับ
